HAZİRAN SONLARI

Stabil  bir durumun huzurunda terasta, köşedeki iki kişilik, tek kalmaya müsait masaya oturdu. Adının önüne gelen bütün tanımlamalar bir kenara, sakinin doldurduğu hatıralar, radyodaki sesin sükuneti…Yalnız bırakın lan beni, halindeydi.

Burada çok adam gördüğümden olsa gerek, bazılarının susması, terbiye süzgecinden geçemeyecek cümlelerinin çokluğundandı. O da anlamlandıramadığı hakikatlerin peşinde, mütevazi düşüncelere dalmıştı…Mevzu çoktu, hatta tek tek ele alındığından, memlekete çok hikaye çıkardı. Anlatmazdı, kalktı, iyiyim bakışı, arkasında bıraktığı son yudumun notları kaldı…

‘Hayal etmek insanlara zorunlu olsun, gerçekleşemese bile umut anlatılsın.Mutluluk kendinden başka bir şeye benzetilmesin, o bazı cümlelerde ki yarım kalan kelimeler de sözlükten çıkartılsın…‘ 

Haziran sonlarıydı, hayat bir yanıyla güzeldi bazı adamlar da olduğu gibi….