AH O ŞARKILAR

Bazı şarkıları yüksek sesle dinleyemezsiniz, anlamını yitirirler.

Takvimlerden habersiz, beklentisiz, yargısız, sorgusuz, sualsiz, sevdiklerinizle oturduğunuz o güzel masalarda, Neşet Baba’ya ufaktan eşlik eder, Müzeyyen Senar'dan dalgalanır, çok uzun zamandır anlatmadıklarınızı keman olur mırıldanırsınız…

Seninle birlikte birkaç kişi dışında kimsenin dahil olmadığı bir akşam, dünyanın en anlamlı şeylerini konuştuğunuzu zannettiğiniz bir an, o çok sevdiğimiz şarkı fonda öyle bir gelir ki, alıp götürür sizi; eve dönüşteki yürünen o mecburi istikametlere, kapı eşiğinde anlatmak istediklerinize ve yaşamı değiştirmek istediğiniz düşüncelerinize. Sonra yırtıp atarsınız en idealist düşüncelerinizi, birkaç hatıra daha alır, eşlik edersiniz bazı zamanlar anlamını yitirmesin diye…

Zaman farksız, yüksek sesle dinlemediğiniz o güzel şarkılar, size hep kendinizi anlatır…

YÜKSEK RAKIMLI ESİNTİLER

İstanbul’da herkesin bildiği hiç kimsenin o kadar anlam yüklemediği herhangi bir deniz kenarı, zamanın pek önemi yok ama o gün günlerden Pazartesi, saat 19:37

Uzun bir sessizlikten sonra, söylenmek isteneni kesen, iyi bildiğiniz o meşhur kelime çıktı ağzından;  Ulan!… Şimdi rakımı yüksek bir tepeden muhalif bir rüzgar gibi esip, o bol yapraklı caddeyi birbirine katmak, ağaçları dans ettirmek, pencere kenarlarında uğultu çıkartıp, o güzel insanların kahvesine kitabına eşlik etmek vardı dedi. Bu uzun sessizlikte, günlük konuşmalar yapan bilmem kaç kişi geçti arkasından, kaçıncı vapur kalktı iskeleden, kaç sevgili öptü bir başkasını, kaçıncı gündü bu… Zamanın önemi yoktu ama saat 00:16, gece yarısı;

Kimsenin çizemediği bir resim olmak vardı zihinlerde, asla doğru bir çizgisi olmayan eğri, karmaşık ama geçmeden, tam zamanında muhteşem…

ÜÇÜNCÜ KİŞİLERİZ

Kendi hayatımızın üçüncü kişileriyiz, yaşadığımız her şey birilerinin yargısına tutsak… Aksini iddia etmek zor, hani biri çıkıp dese ki benim hayatım, benim düşüncelerim, hiç beklemez büyük bir saygı ile şapka çıkartırız…

Oysa, kendi düşüncelerimizle, biz olarak yaşadığımız sürece var olacağız, geceleri ışıklar söndüğünde kitaplardan çıkan o ışık aydınlatacak bizi, okudum, düşündüm, söyledim ve yaşadım, diyebilecek kadar cesur olduğumuzda daha çok var olacağız, biz olacağız ve mutlaka bir gün bir başkasının yargıları şapka çıkartacak bizim önümüzde... Kaç gece daha uyuruz, hangi güne uyanırız bilinmez ama geriye kalan her gün karalayacağımız müsvedde hikayelerin baş aktörü olmalıyız, olmalıyız ki, benim hayatımdı ben yaşadım diyebilelim.

İlk ve son, bu senin hayatın..

CEVAPSIZ KONUŞMALAR

Sıcak bir temmuz akşamı İstanbul’a yalnız yapılan iki şeritli tek yön yolculuklardan idi. Kısmen manzarasız, bir o kadar sakin ve kendince en iyi tercihleri içeren sıkı müzikler eşliğinde yol dikiz aynasından akıp gidiyordu… Her şey yolunda iken, hiç çalmaması gereken bir telefon eğer çaldıysa mutlaka kapandığında hiç olmaması gereken şeyler olur. O telefon kapandığında geriye kalan yol aynı kilometrede maneviyatta bitmeyen saatlerle geçti, müzikler iyi tercih olmaktan çok, konuya ortadan giren dostlara dönmüştü…

Salih bu konuşmanın devamını da uzun uzun anlattı… Peki neden aramıştı Müzeyyen.?

                                                                                          

Cevabını veremediğiniz sorular için, ahlaklı kelimeler yan yana hiçbir zaman gelmez. En dürüst haliyle dostça söylemeniz gerekir bazen,

Muhteşem hatalar biz insanlar için var, birini veya bir kaçını yapmadı isek hala eksiğiz.

BEYEFENDİ YALNIZLIKLAR

Berbat bir yağmur sonrası, İstanbul’un o duraklarından birine kendini zor atmıştı, kısmen boş otobüsün orta bölümlerinde, gözüne iyi kestirdiği bir koltukta buldu kendini… Nispeten dışarıda olanlara göre kendini şanslı hissetmenin, az anlamlı sevinci ile yolu izliyordu.

Çok karmaşık bir reklam panosunda beyaz fonda kırmızı renkte yazılmış ‘ artık yalnız değilsin’ notu dikkatini çekti.

Bir derin düşünceye götürmekten başka faydası olmadı, nasıl oluyordu da bu kadar kalabalık içinde kendini yalnız hissedebilirdi. Oysa parmak hesabı ile onca insan tanıyordu gerçek olanlar daha mı uzaktaydı, yoksa zamanını bekliyordu belki başka sebepler. En son eğitiminde iyi şeyler düşünün demişti, kıvırcık saçlı kadın, tıpkı annesi gibi. O da öyle yaptı belki de her daim yanında etrafında olacak insanlarla henüz karşılaşmamıştı. Sonra bir dolu iyi şeyler düşündü, hatta yağmurda duraktan eve koşarken bile. Eve geldiğinde bangır bangır Orhan şarkısı çalıyordu.İyi şeyler düşünmeye devam etti…

ALAKALI KİTAPLAR

Dünya ile iletişimin koptuğu her an, yarattığın zamanlar senindir..

Tam olarak zamanın böyle bir diliminde, kitaplarla aranda sıkı bir bağ oluşuveriyor. Kaçmayıp, uzaklaşıp, dinleniyor, iyileşiyor, yenileniyor, büyüyorsun. Bağ büyüdükçe, yarım akıllı nasihatler yerini, hiç tanımadığın bir yazarın düşüncelerine bırakıyor. Her bir başka kitapta, başka bir kahraman ile hikayesini paylaşıp birlikte güzel vakitler harcıyorsun. Küçük bir odadan, koca bir şehre dalıyorsun, o adamları, kadınları ve o hayatları, belki aradığını buluyorsun, belki de hiç bilmediğin bir sokakta kendi şarkını çalıyorsun…

Bilinir ki, suça en yatkın tarafımızdır kalp, her suç; sizi bir kitaba ve yarım akıllara kasıt isteği, bir başka kitaba, kitaplara bağ kurmaya götürür. Zamanın en değerli dönemlerinde trenler geçer içinizden, her hangi bir durakta biri, birileri iner ve yolculuğunuz mutlaka alakalı kitaplar ile devam eder.

Büyürken sıkı sarılın onlara, mutlaka bir yerinizden yakalayacaklar sizi…