Kulağıma küpe olan sözlerle büyüdüm, birde
dedemin Neşet Ertaş şarkıları vardı. Kitapları sevmezdim çünkü yoktular, birkaç
Cin Ali kitabına sığdıramadığım hayallerim ise avlunun kapısına kadardı,
sonrasına uzaklar… Çoğu cahil denilen insanların anlayacağı kadar saf anılar
biriktirdim, bir ara çok okumuş, az görmüş insanlara anlatmak istedim ama bizim
avludaki saflıklar onlara çok uzaktı.
Davetsiz çağırıverdi sonra hayat, anlatım
bozukluğu olan bir cümleden fazlalıktım sanki. Kalabalıklar yalnızlığı öğretti,
karanlıklar şarkı söylemeyi, bir hüzün akşamında da sevmeyi öğrendim..Sonra
göremesemde yoklarmıydı bilmeyeceğim insanlar tanıdım, ben bizim avludaki
saflık derken, onlar sokakları,geceleri anlattılar..
Bir avuç ay ışığında bıraktığım en güzel
uykumdu çocukluğum, orda kaldım, orda kaldı hayat..
