KÜÇÜK ADAMLARIN TEPELERİ

Bir daha hiç gelmeyecek bir Salı sabahı, yüksek bir tepeden şehrin avuç kadar görünmesi ilgimi çekmiş olsa gerek, sessizce izliyordum. O sıra yaramaz bir çocuğun sessizliği ilgisini çeken büyük Babam yanıma yaklaşıp ‘ şehirler büyüdükçe insanlar küçülür ama yaşamalısın demişti’. Bazı konuşmalar çocukken birkaç beden büyük geliyor, belki de tanrı bazı şeyleri çocukluk dönemlerine yazmıyordu, yaşamalıydım.

Öyle de oldu, bir zaman sonra o tepeden dünyaya giden bir trende bir takım genç adamlardan oluverdik ve eş değeri ile yan yana yürümeyi, afili olmayı, zalimlerin de centilmen olabileceğini, ruhu düşkünleri, gelenleri, gitmeleri, düzeni, yaşamayı öğrendik, ülkenin çok daha büyük tepelerine çokta kalabalıkça gittik ama hiç birinde o şehir ve ben yoktum olmayacaktım da.

Onu anlamam yirmi senemi aldı. ‘Şehirler büyüdükçe insanlar küçülmüştü.’ !