Yazmak ahmaklıktı aklı kıt bir yazar çaresizliğiyle;bir hayat bir insan yada ötekilerden farklı bir hikaye üzerine..
Yolun başında ayak üstü sözler söylemek,duygusal olmamaktan bahseden soylu düşünceler karşısında arabesk kalmaktı oysa bastırılmış ne varsa ordan anlatıyordu cümleler…Hayatın ortasında küçük bir çocukken,baba olmak anne demekti anlamlı sözler etmek ve tarih bir başka iklimi göstersede,kelimeler sureti akılda kalanı yazdı..Bir beden küçük geldi zaman yaşadığımızı sanmaya ve akreple yelkovanın her öpüşmesi kuytuda unutturdu dostlukları,sırf vefa olsun diye kafiyeli satırlar oldu merhaba..
Bir daha asla yaşanmayacak günleri teğet geçmek üçüncü sınıf yaşamaktı ve yaşanılanları anlayıp anlatamamak boş bir kağıda beceriksiz bir yazar bakışıydı.Hani ustaca anlatmak vardı olan biteni ama nasırlı bir çaresizlikle yürekten dökülenlerdi söylenenler..Ve çoğu zaman anlamı ilginç gelmeyen bu yazılanlar aslında;
Başlayan bir kitap için Önsöz’dü…
