Bir kaç sene önce çok bilinmeyen bir körfez
kenarında konforlu bir sandalye oturmuş çıplak ayaklarım kumun içinde bir kitap
okuyordum ve haberim yoktu henüz tanışmadığım insanlardan. Önümde koca bir
deniz O gemi diyordum, yolculuklar geliyordu aklıma. Şerefine diyordum,
başköşede oturan bedavadan kurduğum hayallere. Bir Sezen şarkısı çalıyordu
bildiklerimden; Begonvil... Beni bekliyordu ikinci yenilerin faydasız
edebiyatları ben ise yirmili sayfalarda altını çiziyordum anlamlı kelimelerin.
Zaman tabi, değişti çok şey… Yer yerinden oynadı,
yağmurlar yağdı, ekonomi haberleri mecburi konu oldu, mevsim uzak yerleri hayal
ettirdi, trenler geçti boş vagonlar. Çok yaz aşklarına konu oldu anason kokulu sokaklar ve kimsenin suçu değildi yalnızlık. Bugün hava kapalı, olağan hikayelerde
asgari keyiflerin en anlamlısını yaşıyorum.
Bez bir sandalyede çıplak ayaklarım
''..'' anlar anılar birike dursun...
