Ne güzel çocuktuk,öyle saftık ki bütün dünyayı aklımız kadar sanırdık.Sıradan sabahlarda kızarmış ekmek kokusuna uyanır,anne gülümsemesini mutluluğun hepsi bilirdik..Artılarla eksileri bilmez işlem yapamazdık,belki bu yüzden değeri ne bulur nede kaybederdik..
Bir çoğu arızalı ve tedaviye muhtaç beyinlerin ortasında saklanmış,yarınlara oyun oynayan sevimli çocuk yüzleriydik..Öyküler dinlerdik güzeli çirkin olmayan,yani şimdikilere benzemeyen..Her şeyden önce yaşar,telaşsız seyrederdik dünyayı..Hatıra biriktirmezdik ve şarkılar bizi davet edemezdi kederlenmeye,bir tek anladığımız yazılar vardı garip ama esaslı yazılar.
Bütün yollar her yere giderdi, çıkmaz sokakları bilmezdik, şimdi kendimizden o kadar uzağa gittik ki daha uzağa kimse gidemedi.
Biz çocuktuk, öyle gerçektik ki bir tebessümün zenginliğinde mutluluğun resmini çizerdik.
