Kalabalıklaşarak büyüyoruz, insanlar biriktirip üzerine mutluluk inşaa ediyor, sonra ırak yerlere kaçıp yalnızlaşmak için yer arıyoruz. Açız, hep daha fazlasını isteyip anlatacak hikaye toplamaya çalışıyoruz, oysa kendimiz de dahil adına maddiyat denilen hiç bir güzel hikaye olmadığını iyi biliyoruz. Dağıtıyoruz, önce çok şey isteyip, sonra istediklerimize sahip olamadığımız zamanları özlüyoruz.
Başına eski kelimesini koyduğumuz , dostluklar, içinde sahip olduklarının geçmediği sohbetler, marka model yerine sözler üzerine kurulu bağları saygıyla anıyoruz… Zaman ileri aktıkça doyuyor, doydukça kalitesizleşiyor, kirleniyoruz..
Kusurluyuz,
sahip olduklarımızın kölesi oluyoruz..
