Mutsuzken etrafta gulunecek birseyler bulan insanlar görüyorum,sanki ben yine dert arıyorumda birinin iki kelime etmesini bekliyorum..Bir çok eski roman anlatıyor belki içinde bulunduğum durumu ama hiç birisinde kahraman’a bu kadar benzetemiyorum kendimi ,belki bu defa yaşadığımdan..
Bir çok çaresiz göz görüyorum,daha önce hiç bu kadar umut arayanını görmediğimi farkediyor doğru bildiğim yolu düşünüyorum,belkide yanlış çizgiler bölüyor yada sırf kuralına uymayıp işaretlere bakmadığımdan yanlış gidiyorum..Hiç bişey sırtını dayayacak bir duvardan daha yakın olmuyor niye nereye baktığını bilmeden kendi içimde kayıp gidiyor,konuşmaya üşeniyorum,gözüm haykırarak ağlayan çocuğa takılıyor onun yerinde olamayı kıskanıyorum..Belki ilk kez dördüncü kattan denize bakan bir köylü kadının yüzündeki hüzüne takılıyor gözlerim,kocasının elinden tutuşuna imreniyor yalancı yaşadıklarımdan utanıyorum…
Elveda demeye dilim dönmüyor,bu kez hırçınlık sırası bende diye karadenize doğru dünyaya küfrediyorum,sessizce ve bana ait ne varsa orda bırakıp dönüyorum..
Hastane günlüklerinden…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder