İyi olmanın aslında kötü bir erdem olduğunu öğrendiğimde,okuma yazmayı yeni çözen bir çocuğun gözlerindeki o heyecanın kaybolduğunu anladım gözlerimde…Tüm o kalıplaşmış deyimlerin aslında boş olduğunu öğrendim,doğru bildiğim her kanunun,her yasanın yanlış olduğunu anladığımda…
Bir çok insan olduğunu düşünürken,hayatın olmadık zamanda olmadık yere getirdiği an gördüm etrafımda çok az insanın olduğunu..Kimseye hak ettiğinden fazla değer vermemeyi öğrendim,hayat benden çok şey götürürken..Öğrendikçe anladım hayatın,insanların aslında benim düşündüğüm gibi olmadığını..Oysa düşüncelerde kalmalıymış insanların hak ettikleri değerde olduklarını,hatta hayatın en güzel en zor anlarının onlarla paylaştıkça anlam kazandığını bilmek…
Hayatla hızla yarışırken kapıldığım heyecanmış;yorulduğumda dinlenmeyi,durup düşünmeyi gerçekleri görmeyi unutturan..Olmadık zamanlarda,olmadık yerler,olmadık kişiler…
Sonunda Ben gerçeği gördüm,ya siz?
insanız en nihayetinde; etrafımızdaki sosyal hayattın bir parçasıyız, kendimizi ayrı düşünemeyiz. Lakin bizi bir arada tutan ortak amaçlar, menfaatler bitmeye başlayınca en gözde arkadaşlıkların bile sinek kanadı kadar değeri kalmıyor. Abi sahiplenmeyeceksin demiş ya elini kolunu bile sahiplenmeyeceksin; yalnız doğup yalnız ölüyoruz nihayetinde ;)
YanıtlaSilBende bu sene gördüm gerçeği yani insanlara çok fazla değer verilmemesi gerektiğini. Öyle bi hata yapmışım malesef.Duygularıma tercüman olmuşsun resmen. Ben çok beğendim canım tebrik ederim:)))
YanıtlaSilKardeşim gercekten güzel,heycanla yeni yazılarını bekliyorum mükemmel olmuş..Özkan
YanıtlaSilHer şey menfaat..Herşey çıkarına göre hareke etmek olmuş zamanımızda eger insanın etrafında bu dediklerim dışında insanlar olan varsa ne mutlu onlara....
YanıtlaSilHep hak ettiği değerin kıymetını bılen insanlarla karşılaşman dileğiyle...Çok güzel anlatmışsın hayal kırıklığını.Ama ben keyifli yazılarını bekliyorum :))
YanıtlaSilhayata ve insanlara kendi gözlerimizden baktığımız, herkesi kendimiz gibi düşündüğümüz için hayattan ve insanlardan beklentilerimiz de bu doğrultuda oluyor..belki de hakettiğinden fazla değer vermiyoruz,beklentilerimizi yüksek tutuyoruz..ne kendin gibi oluyor onlar ne de umduğun gibi çıkıyorlar..sonra da işte biz kaybettik üzülen biz olduk diye düşünüyoruz..bırakalım biz hayatı ve ilişkileri seyrine,biraz da onların bizden beklentileri olsun,biz onlar gibi düşünelim onlar gibi olalım,belki de o zaman değerli biz oluruz...
YanıtlaSilGeçen zaman insanı kalabalıklaştırır sanıyoruz hepimiz.Hayattaki en büyük yanılgımız bu. Olgunluk ağacının her dalını tırmandığımızda, biraz daha yanlızlaşıyoruz.Her ne kadar alışamam desek de, alışıyoruz yalnızlıklarımıza ve zamanla sevmeyi de öğreniyoruz.
YanıtlaSilİnsanlar iyi oldukları kadar da, kötü bir yan saklıyorlar içlerinde. Hepimiz farklı olduğumuz kadar, aynıyız da aslında.Birbirimizi bu iki yanla sevmeyi öğreniyoruz, öğrenemiyoruz.
İkilemlerle dolu bu hayatın içinde herşeye alışıyoruz.
Sevgiyle kalın...
kardeşim gerçekten güzel yazmışın aynı duyguları,düşünceleri paylaştığımızı biliyorsun,zaman doğruyla-yanlışı,iyiyle-kötüyü ayırt etmemizi yaşayarak öğretiyor birde hayat farklı yerlerde,farklı hayatları yaşasakta gerçek arkadaşlığın,dostluğun mesefa tanımayıp,yanında olmasada varlığını hissetmektir...
YanıtlaSilDeğerli yorumlarınız için çok teşekkür ederim...
YanıtlaSilduyglarıma tercuman olan bi yazı olmuş.yaşayarak ögrendigim bı gerçek.canımı acıtsada ögrenmek ögrendim evet.artık kendisi gibi görmüyor herkesı bendeki ben.kimseye kendinden daha fazla deger vermıyor artık. canının acımasına izin vermeyecek olan beni,sahte arkadaşları olmayacak beni yarattı aslında bu gerçek .gerçegi gördüm ve ögredim bende.insanlara hakettigi kadar deger vermeyi belkı bırazda bencilligi... teşekkürler
YanıtlaSilBende sizin bu paylaşımınız üzerine sık sık düşünüyorum ancak şöyle bir şey var gittikçe yalnızlaşmak oysa ben gün geçtikçe çoğalmak istiyorum çoğu zaman birlikte duygu paylaşımı yapabileceğim dostlarım olsun ,ancak güven sorunu denilen başa bela şey ,onun yanında başkasının kusurunu görmeme denilen şey bu kadar mı zor birbirimizi olduğumuz gibi kabul etmek ..İyi diye öğrendiğim ahlak öğretisi mi beni hep başa döndürüyor yada bilemiyorum.
YanıtlaSil