BEŞİKTAŞ'IN USLANMAZ ASİ RUHU

Bir iş adamını,doktoru,mühendisi,memuru,öğrenciyi,işçiyi,hatta okuma-yazma bilmeyen bir sokak çocuğunu nasıl yan yana getirisiniz ki…Sanırım hepsinin ortak bir sevgisi olmalı..Onlar o gün geldiğinde sanki çok iyi dost arkadaşmışçasına buluşacakları zamanın heyecanıyla geçiriyorlar günlerini,hatta saat yaklaştıkça bir başka heyecan sarıyor onları….Hepsinin bir hikayesi vardır eminim ama o an hepsinin ruhu aynı olduğundan bu hikayeleri yola çıktıkları yerde bırakıyor ve buluşacakları yerin yolunu tutuyorlar..Ve belirtilen buluşma saatinde belirtilen yerde yan yana geliyorlar…

Çocuklar inanın, inanın çocuklar…’’Bu sözlerle başlıyor onların şarkıları.

Onlar inanıyor,inandırıyor…Her defasına başka bir an başka bir heyecanla yaşatıyorlar anlatılmaz yaşanır dediğimiz anları..Bitmiyor sevdaları,heyecanları,hırsları,şarkıları….

Onlar;
Cezası gereği boş kalmış tribünlere ‘Ruhumuz Yeter’..yazan yüreklerdir..

Onlar;
2 km bayrak yapıp dünya rekoru kıran sevgidir,o bayrağın arkasına hiç bırakmadan duran 72 yaşındaki teyzedir..

Onlar;
Zonguldak’ta maden göçüğünden çıktığında ilk nefesle maç kaç kaç diye soranlardır..

Onlar;
Nükleer enerji santrallerinin yapımına tepkisini koyanlardır..

Onlar;
Savaşa karşıyız diyenlerdir..

Onlar;
Irkçılığa karşı olanlardır..

Onlar;
Delikanlılığı hayat felsefesi olarak belirleyenlerdir..

Onlar;
Mustafa Kemal Atatürk hariç,her şeye karşı olanlar,Tek Adam ATAM diyenlerdir..

Ve onlar,
BEŞİKTAŞI’IN uslanmaz asi ruhu;ÇARŞI taraftarıdır..