BİZİM SOFRA

İyi bir meyhanede rakı bahane müziğin sesi muhabbete mezeydi, aslında dosta duyulan özlemdi hiç bir şeyin muhabbetten daha iyi olmadığı o sofrada buluşmanın anlamı…

Beyefendiliğin öğrenildiği,adabın hatırlandığı hani eller havaya yapılmadan sessizce çalan müziğe eşlik ederken,mutluluğun ifade edildiği yerdi..Saygıydı dinlemek özlemle konuşan dostları,nağmeler konuşurken de aşk denileni yürekten yaşamak öyle uzaklara dalmaktı ve ardından kadeh kaldırıp neşe bulmaktı,gülümsemenin adı..
Keyiflenmekti sarhoş olmak,can doya doya istese de yudumlayarak içmek oturduğun gibi kalkmaktı sofranın adabı..Öyle boşuna konuşulmaz öylesine de dinlenmezdi, biraz İstanbul’du,biraz gönül biraz da felekti,biraz memleket biraz Atatürk’tü sohbet ama en bitmeyeni de bizdi ve şerefine kaldırmaktı dostluk..

Farklı mekanlarda aynı masa..
Burası;Bizim Sofra...

Bütün güzel dostluklara...